De camperbus ophalen

Afgelopen maandag 22 juli 2019 stonden we om 12 over negen op de bus te wachten.
Met de bus rijden we naar het station in Breda waar we vervolgens naar perron 3 wandelen. Om 9.50 u vertrekt de intercity naar Zwolle. Wij zitten tegen over elkaar in de trein met een tafeltje tussen ons in als de trein vertrekt.

Het is heel lang geleden dat ik in een trein gezeten heb en voor vandaag staat ons een lange rit voor de boeg. Ik krijg een soort van tienertoer gevoel en zachtjes zing ik “ we gaan op tienertoer! We gaan op tienertoer! We gaan op tienertoer!” Het “tienertoer”-gevoel geeft de hele onderneming een feestelijk tintje. We hebben er zin in!
We eten ons ontbijtje bestaande uit een krentenbolletje en een heerlijk bakje koffie die we vanmorgen nog zelf gezet hebben.
De trein rijdt langs Hollandse landschappen van weilanden met koeien, slootjes en rijtjes met bomen. In sommige weilanden staan paarden of schapen in plaats van koeien. Hier en daar staat een molen. Hollandser kan het volgens mij niet.
In Zwolle moeten we overstappen op de Sprinter richting Groningen. Tegenover ons zit een vrouw uit Aruba met haar kleinzoon Ze zijn ook in Breda ingestapt en reizen ook naar Groningen. Af en toe hebben  we oogcontact. Ze heeft ons horen praten over de trein, waar we moeten overstappen en vraagt of ze met ons mee mag lopen, omdat ze niet zo goed weet hoe ze op het andere perron moet komen. Blijkbaar reist ze ook niet veel met de trein. Met zijn vieren zoeken we op station Zwolle naar spoor 14, waar wij in een andere coupé stappen dan de vrouw met haar kleinkind.
Bij station Groningenpark stappen we over op een trein van Arriva en komen om iets voor 2 bij station Martenshoek. We gaan lopend verder.
Bij Romke, Rachel en Noam aangekomen drinken we eerst wat verkoelends en gaan daarna de camperbus op naam zetten. Rond 3 uur zijn we de trotse eigenaar van de Hanomag Henschel. We krijgen nog wat uitleg over de sleutels, de accu’s, het gas, het kluisje, etc. en gaan dan op weg.
Pfff! Het rijden is anders dan met de luxe auto. Natuurlijk is er geen stuurbekrachtiging, maar ook aan het schakelen moet ik toch even wennen. Het zijn 4 versnellingen en van de 1 naar de 2 gaat soms lastig. De rem zit heel diep, wat echt wel even vraagt om een andere manier van rijden. En niet te vergeten: we moeten eerst voorgloeien, voordat er überhaupt gereden kan worden.
We tuffen de eerste kilometers met een gangetje van 40 km per uur. Sommige mensen zwaaien naar ons, of steken hun duim op. Al heel snel komt de oprit naar de A7. Ik ben er nog niet aan toe. We zijn nog niet harder gegaan dan 50 km per uur en ik heb geen idee, hoe snel de camperbus wel harder kan rijden. Er zit een hele rits auto’s achter ons die zich ongetwijfeld een beetje ergeren aan onze snelheid van 45 km/uur. We rijden bij de afslag rechtdoor en komen snel in het Groningse platteland terecht.

Nadat we zo’n driekwartier langs weilanden hebben gereden, zijn we voldoende aan de bus gewend, om de rit naar huis te beginnen. We rijden de ring van Groningen op en geven eens flink gas. Op de ring mag je maar 70 km per uur rijden en dus kunnen we makkelijk meerijden. Later op de A7 richting Drachten, waar je 120 km mag rijden, moeten we het gaspedaal helemaal intrappen om circa 90 km per uur te rijden.
Rond vijven hebben we wel zin in een iets lekkers en we stoppen in Joure bij de Hajé voor een kopje muntthee en een sorbet.

Daarna rijden we weer verder. Bij de Ketelbrug gaan we de snelweg af en rijden binnendoor naar Almere, waar we weer de A27 op gaan. Kristel is gelukkig een stuk oplettender dan ik en zij ziet dat de meter van de brandstof al op 3-kwart leeg staat, terwijl we met een volle tank vertrokken. Bij de eerstvolgende benzinepomp stoppen we dus maar om de camperbus te tanken. Omdat het intussen al bijna 8 uur is besluiten we zelf ook iets te eten te kopen en op de parkeerplaats op te eten.
De rest van de rit rijden we over de snelweg.
Om kwart voor 10 parkeren we de auto op de parkeerplaats in de straat. De hele straat wordt er door opgefleurd.