Vijfde dag: Alles loopt anders

Vandaag is een rare dag waarop alles anders gaat dan gepland. De bedoeling was om op tijd weg te gaan en dan via binnendoor-wegen naar Le Havre te rijden. Volgens GoogleMaps was de route over ‘niet-snelwegen’ ongeveer 2,5 uur. We schatten dat we daar nog iets langer over zouden doen en dan rond één uur bij Le Havre zouden aankomen. Dan zouden we de stad bekijken en daarna in de buurt een plaats zoeken om te overnachten. Dat was het plan.
Vlak voordat we wilden vertrekken, herinner ik me opeens dat we wat olie bij moesten vullen. Er was ons van verschillende kanten geadviseerd om om de 500-600 km een litertje olie bij te vullen. We checken iedere dag de olie en gisterochtend, zat de olie al aan het onderste streepje dus bijvullen leek ons vandaag wel nodig. Nu moet ik jullie eerst vertellen, dat bij zo’n Hanomag Henschel uit 1973 de motor voorin zit tussen de stoel van de chauffeur en de bijrijder. Over de motor zit een kap die er in zijn geheel afgetild moet worden. Daarna kan de olie pas bijgevuld worden. Met wat gepruts kregen we de kap eraf. Het leek eerst een beetje of de kap niet tussen de twee stoelen door paste, maar dat lukte toch wel. De kap hebben we even buiten gelegd. Van de vorige eigenaren lag er nog een kan met olie achterin. Helaas lag er geen trechter bij, maar niet getreurd, van een stukje karton wisten we zo een trechter te vouwen. Netjes zonder te morsen vullen we ongeveer een litertje olie bij. Een paar minuten werk, een fluitje van een cent. Nog even de kap terug op zijn plaats en we kunnen weg. Met geen mogelijkheid krijgen we de kap terug op zijn plaats. Als de ene kant goed zit dan schiet de andere kant weer los en dan nog moet de kap ongeveer nog 20 cm naar voren. Iedere keer dat we denken dat de kap wel aardig zit, blijkt dat de kap op het gaspedaal rust. Gek worden we er van. We krijgen de kap er op geen enkele manier op. Het zit ook op een rotplek en we kunnen er niet bij. Aan de ene  kant stoot je je hoofd aan het stuur en aan de andere kant tegen het dashboard. Als je op de stoel zit, zit je te hoog om er goed bij te kunnen en als je buiten staat, zijn je armen net te kort. Zucht! Het lukt echt niet! We raken er allebei gefrustreerd van en na een uurtje proberen staan we echt allebei te tieren en te foeteren. “Wie verzint er nou zo’n kap voorin?”. “hadden ze er niet een klepje in kunnen maken?” “Wat een onzinnig ontwerp, deze auto!”. Het wordt van kwaad tot erger. De Fransen zijn niet erg behulpzaam, want aan de overkant zit een gezin gewoon te barbecue-en en af en toe loopt er ook gewoon iemand langs. We weten zeker dat we in Canada of in Ierland en zelfs in Nederland allang geholpen zouden zijn. Na anderhalf uur ploeteren ziet Kristel wat er mis is. We hebben de kap op zijn kop en proberen nu het lange stuk wat van voor naar achteren moet, van boven naar beneden te monteren. Ik heb de kap verkeerd aangegeven. Opeens moeten we allebei heel hard lachen om deze domme actie. Toen we de kap eenmaal in de goede richting hadden, zat hij er in 5 minuten op. Het was inmiddels kwart voor één. Van op tijd weggaan was geen sprake meer. We hebben eerst maar een broodje belegd en iets gegeten en reden uiteindelijk rond één uur van de camping af.

Le Havre zou het vandaag niet meer worden, dus we stelden ons plan bij en besloten naar Etretat te gaan. Een toeristisch plaatsje aan de zee, die bekend staat om zijn rotsformaties en om “le Jardin”.
We reden een toeristische route over de D925 en de D940. Na 2 uur rijden waren we het rijden wel zat. Zoals verteld zit de motor voorin en ondanks dat er een flinke laag isolatieschuim om de kap heen zit, klinkt het geluid toch ongeveer nog zo als in een vliegtuig. De weg is overigens mooi. Het wordt steeds heuvelachtiger en net als ik vertel dat ik blij ben dat ik nog geen haarspeldbocht gehad heb ……. Jullie raden het wel. Gelukkig was het er maar ééntje en waren het verder gewoon ‘Z’-bochten. Vandaag hebben we ook minder rotondes en het lijkt of we beter opschieten.  Maar toch, waren we het rijden na 2 uur zat. We moesten toen nog een kwartiertje rijden naar Etretat, dus we stoppen niet.

Etretat is druk. Veel verkeer en stoplichten en oversteekplaatsen vol met toeristen die wel naar de gebouwen kijken, maar niet op het verkeer letten.
Een stoplicht springt op rood als wij er aan komen. Aai! Hellingproef! De rem zit diep en het gaspedaal zit diep en het lukt niet om snel genoeg te wisselen en diep genoeg te trappen. We gaan telkens een stukje naar achteren. De automobilist achter ons, een taxi, denkt dat het helpt als hij ook wat gas geeft en bijna op mijn bumper zit. Uiteindelijk besluit hij me in te halen, maar de volgende automobilist sluit netjes aan vlak achter onze camperbus. Aan de kant staat een mevrouw met een verschrikt gezicht toe te kijken. Uiteindelijk lukt het me om met een flinke trap op het gaspedaal naar voren te schieten. Toen was de ellende nog niet voorbij. De parkeerplaats is aan het einde van het stadje. Aan twee zijden van de weg is een parkeerplaats met in totaal 270 parkeerplaatsen. Links zien we een plekje, maar daar mogen we niet in. Weer die 2,10 meter. Rechts kunnen we wel in. Het is een chaos. Auto’s en een camper die achteruit de parkeerplaats afgaan, auto’s die keren. En, ja, aan het einde van de hobbelige steile parkeerplaats, kunnen ook wij niet verder. Gelukkig is er een parkeerplaatsje vrijgekomen, waar we waarschijnlijk net tussen passen. We steken een paar keer, maar achter ons staan auto’s in de berm en die staan vreselijk in de weg. Een vrouw biedt in het Frans aan om te helpen met navigeren. Kristel voor de auto en die mevrouw achter de auto. Dan roept er iemand dat er een grotere plaats is vrijgekomen. Weer lastig navigeren om van de plek, waar ik al half instond te verlaten en achterwaarts naar die andere plek te rijden en daar in te parkeren. Een man helpt ons. Kristel en die man gebaren dat ik moet draaien, maar dat gaat niet zo rap in een auto met een groot stuur en geen stuurbekrachtiging. Afijn, uiteindelijk is het toch gelukt. Het zweet staat in mijn handen en op mijn voorhoofd. Wat een beproeving. Inmiddels was het ook alweer kwart voor vier.

We lopen naar Etretat en gaan eerst naar de toerist informatie. Daarna lopen we door het stadje. We drinken thee bij een English Tearoom met vanille-amandeltaart voor Angele en een roodfruit crumble voor Kristel. Daarna gaan we op zoek naar de Falaises (de rotsen). Dit is weer zo’n typisch gevalletje “zo-zien-ze-er-uit-op-de-ansichtkaarten-en-de-foto’s-en-zo-zien-ze-er-in-het-echt-uit”.  Die rotsformaties lijken op de kaarten op een afgelegen strand te liggen. In het echt zitten ze direct aan het stadje vast. Je loopt wat door de straten en komt dan bij een boulevard met allemaal eettentjes en dergelijke. Aan de linkerkant van de boulevard heb je de Falaise d’Aval en aan de rechterkant de Falaise d’Amont. Verder zijn de rotsen op kaarten en foto's altijd mensloos. In het echt krioelt het er van de mensen die via de trapjes naar boven klimmen en op de uitkijkposten staan te poseren.

Als we om iets over zeven weer bij de auto zijn, zoeken we op Google Maps naar een camping in de buurt. We zien dat de meeste campings ‘sluiten’ om 19:00 uur. We  kiezen snel voor camping Abijune, welke op 5 minuten rijafstand ligt. We bellen of we er nog terecht kunnen en dat is geen probleem. Als we een minuut of 10 later op de camping arriveren is er wel een klein probleempje. Wij hadden gebeld naar het mobiele nummer en iemand anders had gebeld naar het vaste nummer. En dus was het laatste plekje dubbelgeboekt. Omdat beide campers niet zo groot waren en we allebei maar voor één nacht wilden blijven staan, stelde de campingbaas voor dat we de plaats zouden delen. Dat vonden we goed. We kregen helaas geen korting, wat ik wel gepast had gevonden voor een halve campingplek.
Omdat het inmiddels is gaan regenen en waaien, eten we vanavond in de camper in plaats van buiten.


Review: Etretat: toeristische trekpleister, maar wel leuk om even door heen te lopen en om naar de rotsen te lopen.

Review: camping Abijune: grote camping met veel voorzieningen. Plaatsen zijn afgebakend met hegjes. Jeu de boulle baan, zwembad, snackbar, speeltoestellen voor de kinderen. Je kunt brood voor 's-morgens bestellen. Er is wifi, maar deze werkt alleen in de buurt van de receptie/zwembad/snackbar. Sanitair is zeer netjes en centraal gelegen op de camping. Eigenaar/personeel is wat minder vriendelijk. Ze spreken Frans en Engels.