Negende dag: Mont Saint Michel

Vandaag hebben we weer een stukje rijden voor de boeg. We willen naar Mont Saint Michel. Volgens Google Maps is dit op “vermijd snelwegen” 112 km en zou je daar 2:05 uur over doen. We weten inmiddels dat we langzamer rijden dan wat Google Maps aangeeft en houden het op 2,5 uur rijden.
We vertrekken om 10:30 uur.  In het plaatsje Maligny stoppen we bij een bakkertje om stokbrood te halen en iets lekkers. In het winkeltje naast de bakker kopen we postzegels.
Tot nu toe wil het met de glimlachen niet zo goed lukken. Gemiddeld krijgen we denk ik van 5 mensen per dag een reactie, variërend van een glimlach tot een opgestoken hand. Er zijn pakweg 4 categorieën van mensen die onze bus leuk vinden:
1) mensen die zelf een oldtimer rijden. We zijn blijkbaar toegetreden tot het selecte gezelschap van mensen met een oldtimer.
2) kinderen.
3) toeristen, die toch al meer dan locals om zich heen kijken en de bus leuk en opvallend vinden als onderdeel van het vakantiegevoel.
3) mensen die misschien graag zo’n bus zouden willen hebben of in het verleden zo’n bus hebben gehad.
Vandaag is het de dag van de fans van de camperbus. Het begon in Maligny toen we na de bakker en de postzegels weer in de bus klommen. Een zilverkleurige Peugeot komt aanrijden en stopt vlak voor onze bus. Een kwieke oude heer komt uit de bus met zijn mobiel in de hand. En begint foto’s van de bus te maken. Als hij ziet dat wij er in zitten, komt hij met uitgestoken hand op ons toe en stelt zich voor als Antoine. Hij vraagt ons iets maar realiseert zich dan blijkbaar dat we geen Frans praten. Hij begint langzaam een verhaal te vertellen, maar denkt dat wij hem niet begrijpen en ergert zich er blijkbaar aan dat hij zich niet verstaanbaar kon maken. Maar wij begrepen hem best. Misschien niet woord voor woord, maar wel wat hij vertelde. We konden alleen niet in hetzelfde enthousiasme terug antwoorden. Het verhaal komt ongeveer hier op neer: toen hij jonger was, - eerst zei hij 19 en later zei hij 25 jaar, - heeft hij in zo’n bus gereden. Iemand zag de bus rijden en riep “Antoine, kijk die bus” en toen is hij achter ons aangereden om naar de bus te kijken en toen zag hij dat er twee mooie ‘meisjes’ inzaten. Het enthousiasme van Antoine was aanstekelijk. Hij maakte nog een paar foto’s zwaaide en reed toen weer weg. Later dachten we, misschien had hij wel even achter het stuur willen zitten.
Toen we in dat zelfde stadje voor het postkantoor geparkeerd stonden om de kaarten op de bus te doen, stopten er een busje van een aannemer aan de andere kant en de bestuurder riep “Ce Beau!”. We riepen “merci” terug en staken onze duim op. Hij vroeg uit welk jaar de bus was en gelukkig kon Kristel dat in het Frans beantwoorden omdat dat ook haar geboortejaar is. In hetzelfde stadje waren er nog twee mensen die zwaaiden of hun duim opstaken. We kregen er een warm gevoel van.

Toen we ongeveer 2,5 uur aan het reizen waren reden we tegen een prachtige kerk aan. We besloten de bus te parkeren en de kerk te bekijken. Vlak bij was een ‘Jardin de Plantes’. Deze onthouden we voor een volgende keer, want hier hebben we vandaag geen tijd voor. In de kerk was net een tentoonstelling over Saint Thérèse de Lieux. Haar hele leven werd zowel in het Frans als in het Engels verteld en alles werd ondersteund met foto’s.
Na de kerk en de tentoonstelling bezocht te hebben, eten we nog snel een  broodje. Uiteindelijk duurde deze spontane stop toch gauw een uur.

Rond half 3 waren we bij le Mont Saint-Michel. Althans, toen hadden we de bus geparkeerd op parkeerplaats P5. Wat een drukte van jewelste. Er waren zeker 8 parkeerplaatsen en alles stond goed vol. Vanaf de parkeerplaats kun je lopend naar het stadje, met een gratis pendelbus of met een paard en wagen. Wij zijn wel toe aan een wandelingetje. Volgens de informatieborden is het 35 minuten lopen en dat klopt redelijk. Het is heerlijk om in het zonnetje te lopen, de wind te voelen, de zeelucht te ruiken en deze bijzondere stad steeds dichterbij te zien komen. Ergens had ik gelezen dat Walt Disney inspiratie opgedaan had in Normandië en ik vroeg me af of dit mooie bouwwerk ook een inspiratie is geweest.

Op de weg naar en in Saint Michel is het een drukte van jewelste. Het lijkt wel een pelgrimage, maar het zijn enkel toeristen die iets bijzonders willen zien. De straatjes zien er gezellig uit met vakwerkhuisjes, uithangborden, restaurantjes en souvenierswinkeltjes. Veel straatjes zijn trapjes omhoog. Het doet een klein beetje denken aan de Burcht in Praag. Nadat we bij de toerist informatie tickets gekocht hadden voor de abdij, volgen we telkens straatjes omhoog .De abdij ligt namelijk op het hoogste punt.

De abdij is mooi en indrukwekkend. Helaas is het hier ook erg druk met toeristen die telkens in de weg lopen, staan of zitten als we iets willen fotograferen. Maak je een foto van een galerij, kijk je naar het resultaat staat er opeens een hoofd op of een paar handen die een mobiel vasthouden en een foto maken. Sta je in het halfduister een paar pilaren te fotograferen, komt er opeens een kind voorbij gerend. . We gingen iets voor vieren naar binnen en iets na vijven hebben we het hele voor toeristen toegankelijke rondje gelopen en staan we met alle andere toeristen weer buiten.

We lopen nog wat door de straatjes met souvenirwinkeltjes. Ik zou graag willen schrijven dat we slenterden, maar daar was het veel te druk voor. Het was meer een ‘go-with-the flow’-beweging. We hebben allebei zin in koffie en gaan op zoek naar een gelegenheid waar we koffie kunnen drinken. Die hebben we gelukkig al gauw gevonden. Omdat het inmiddels tegen zessen is, vragen we eerst of het nog mogelijk is om alleen koffie met iets lekkers te drinken. Dat is geen probleem. We gaan aan één van de tafels zitten. Er komt iemand aangesneld om de vuile kopjes van het tafeltje te halen en iemand anders haalt snel een doekje over de tafel. Een derde persoon brengt ons de kaart. En dan….. dan laten ze ons vervolgens zitten. Als we al 20 minuten binnen zijn en nog altijd niet zijn geholpen en ook de aandacht van de vele bedienden niet getrokken krijgen, lopen we de zaak uit. Een stukje verder gaan we bij een creperie zitten voor een koffie met een crêpe met caramel. De koffie is hier extreem duur, zoals bij alle zaken in dit stadje. Het is één en al toeristische geldklopperij, maar je moet er een keertje geweest zijn.

Rond zeven uur verlaten we le Mont Saint Michel en lopen weer terug naar de parkeerplaats. Het is nog altijd heerlijk weer. Kristel maakt onderweg veel foto’s en zodoende doen we iets langer over de wandeling dan op de heenweg. Tijdens de wandeling hebben we intussen ook nog naar een camping in de buurt gebeld om te vragen of er plek voor vanavond is en of het goed is als we om 21:00 uur aan komen. We willen onderweg iets van een frietje eten. We komen langs een boerderij die ook een soort van snackkar heeft. Aan de rand van de weg staan ze vlees te BBQ-en en patat te bakken. Voor 10 euro kun je er iets eten, met  friet en een drankje en een dessert. Wij willen alleen een friet meenemen en dat kan gelukkig ook. Het is inmiddels half negen en we moeten nog iets minder dan een half uur rijden. De friet smaakt reuzelekker en ook de mayonaise de Dijon (met een beetje Dijon mosterd dus) is erg lekker.
3 minuten voor negen komen we op de camping ‘de la Sèlune’ aan. De camping is eigendom van een Engelsman en hij schakelt dus direct over op het Engels als hij merkt dat we geen Fransen zijn. Op de camping staan meerdere oldtimers. Er staat een lichtgele T2, een paarse T3 en een rode T3 en ook ergens een antieke caravan.
Als we onze frietjes verder opgegeten hebben voor de camper komt er een Nederlandse vrouw aan die ons blij verteld dat ze onze camperbus wel heel erg gaaf vindt. Het is een gezellige dame en ze blijft nog een tijdje staan kletsen. Ze rijden zelf in de rode T3, waar inmiddels wel een T4 motor in zit. We wisselen wat verhalen uit over het rijden door de heuvels, de Pont Normandie en onze eerste camperbuservaringen. Het blijkt dat wij niet de enige zijn die met 40-50 km per uur een heuvel op rijden.

Review: Camping ‘de la Sèlune’ is rustig en gemoedelijk. Bij de receptie kun je cider en ijs kopen. Het sanitair is eenvoudig en netjes. Elektriciteit is op alle campingplaatsen aanwezig. De eigenaar spreekt vloeiend Frans en Engels. Geen extra kosten voor douchen. Wifi tegen betaling.
Wij betaalden voor 1 nacht met elektriciteit: 19,50.

Review: Le Mont de Saint Michel is een must-see- en must-do-experience. Gezellige toeristentrekker met souvenirwinkeltjes en restaurants. De abdij is indrukwekkend. De wandeling naar le Mont de Saint Michel is een aanrader en zeker bij droog weer te verkiezen boven de gratis shuttle.
Parkeren: 14 euro. Bezoek Abdij: 10 euro per persoon.