Dag 5: Inch Abbey – Castle Ward – reis naar volgend huisje bij Glenarm Castle

Vandaag is het een regenachtige dag. Bijna de hele dag heeft het geregend. Af en toe was het droog, maar dan hing de dreiging van een nieuwe regenbui in de lucht. Dit is het weer dat je je voorstelt als je aan Ierland denkt.

Rond 11 uur vertrokken we bij Birch Eco Cottage, nadat we afscheid hadden genomen van Frances en Missy (de hond).

Onderweg naar Inch Abbey zagen we opeens een wegwijzer met Leganannny dolmen staan. Als het een klein stukje omrijden was, wilden we dit ook wel graag zien. (Een dolmen is een hunnenbed.) We volgen de bruine borden op steeds kleiner wordende wegen. Wegen die, ondanks dat ze geasfalteerd zijn, hobbelen en bobbelen. Af en toe dachten we echt in een kermisattractie te zitten in plaats van in een Opel Astra. Na 30 minuten rijden (we vonden het allang geen klein stukje om meer) kwamen we bij een kruising, waar geen borden meer stonden. We wisten dus niet of we links, rechts of rechtdoor moesten om bij de  dolmen uit te komen. Toen hebben we onze zoektocht maar gestaakt en hebben we onze weg naar Inch Abbey vervolgd.

Inch Abbey is een voormalig klooster. Er staat niet veel meer van overeind: een paar muren. Het is ergens in de 12e eeuw gebouwd en is gebruikt door  monniken. Helaas gaven de informatieborden geen informatie over het verval van het klooster.
 

Inch Abbey is gebruikt in de serie Game of Thrones.
Het regende toen we op het terrein van Inch Abbey liepen. Het voelt er nog altijd rustgevend en sereen aan. Het grootste stuk muur dat overeind staat is van de muur van het koor van de kerk. Hier zit ook een gotisch raam in. Althans de vensters ervan. Naast dit stuk muur staat een grote boom waarin kauwen nesten. Toen we in de buurt van dat stuk muur kwamen, maakten de kauwen een hoop kabaal en vlogen uit de boom en ging en op de rand van de muur zitten. We keken elkaar vragend aan “ken je die film van Alfred Hitchcock?”. Heel even denk je in zo’n situatie aan de film de birds. De kauwen bleven maar kabaal maken en heen en weer vliegen. Persoonlijk had ik het gevoel dat het gereïncarneerde monniken zijn, die het klooster bewaken. Echt een hele aparte ervaring.

 

Na Inch Abbey zijn we verder gereden naar Castle Ward. Ook een Game of Throne locatie. Dit kasteel is echt amazing. Het is eigenlijk geen kasteel maar een heel landgoed. We waren er om een uur of één en hadden uitgerekend dat we tussen 4 en half vijf weer weg moesten rijden, om op tijd in ons volgende huisje te zijn. We zijn naar de wasserette geweest, de stallen, de Victoriaanse kinderspeelkamer en de souveniershop geweest. Daarna zijn we naar de Barn gelopen van waaruit een aantal wandelroutes beginnen. 
We hebben het oude kasteel Ward (Winterfell in Game of Thrones) gezien, Audleys tower en Audleys Castle. Daarna zijn we een kopje koffie met iets lekkers
gaan drinken in de Tearoom. 
Het Ward Huis hebben we helaas niet meer gezien. Deze is alleen met een begeleide tour te bezichtigen en de tours vertrokken elk heel uur. Omdat we ook de Game of Thrones locaties wilden zien, pasten het niet in ons schema om de tour  van 14:00 of van 15:00 te boeken. De walled garden en de sunken Victoria Garden hebben we ook niet meer gezien, net als de Temple water en nog wat dingen. Een bezoek aan Castle Ward is zeker de moeite waard en je kunt hier met gemak een hele dag vertoeven. Zeker als het wat mooier weer is. Een plek om iedereen aan te raden. Entree is 7,27 pond.
 
Om 20 minuten over vier stapten we weer in de auto en keken we hoe we moesten rijden en waar we eventueel nog zouden kunnen stoppen. Toen kwamen we, tot onze schik, tot de ontdekking dat we een fout gemaakt hadden. Toen we rond enen aankwamen bij Castle Ward hebben we onze volgende reisbestemming ingetikt in het navigatiesysteem om te kijken hoe lang het rijden zou zijn. Het apparaat gaf 59 minuten aan. Dichterbij dan we dachten. We hadden er om zes uur afgesproken dus als we tussen 4 en half vijf weg zouden gaan, dan konden we rustig aanrijden en nog ergens stoppen.
Toen we nu in de auto zaten zagen we dat de tijd 1:50 uur was. De afstand was 59 miles, wat op het display verschijnt als 59 mi en waar wij dus 59 minuten van gemaakt hebben.
Nu was er geen tijd meer om vanaf Belfast te beginnen met de Causeway Coastal Route. Doordat we verkeerd reden, kwamen we uiteindelijk pas om half zeven bij ons volgende verblijf, the Barbican,  aan. Aangezien we gebeld hadden, was dit geen probleem voor Penny.

The Barbican is uitgezocht door Kristel en is een geweldig verblijf. Het is de poort van een landgoed en in vroegere tijden woonde hier de poortwachter. 
Over de gracht gaat onze voordeur, de poort automatisch open.
28 treden van de stenen wenteltrap brengen ons naar de slaapkamer. Een antieke stoel, een antieke kaptafel (met 3 spiegels) en een bed met spijlen zijn hier te vinden. Wanneer je uit de badkamer 9 treden naar beneden loopt kom je in de badkamer met een bad op pootjes en 2 kranen. 
Vanaf de slaapkamer 19 treden naar boven, brengt ons in de huiskamer/keuken. Er staan 2 fauteuils  bij de houtkachel. Aan de keukenkant hebben we uitzicht op het stadje. Aan de huiskamerkant hebben we uitzicht op het kasteel en de omliggende landerijen.
Nog eens 19 treden omhoog brengt ons op ons dakterras en als je dan nog 18 treden omhoog zou gaan sta je op het torentje. Deze is echter niet toegankelijk. Hier staat de vlaggenmast en de vlag wordt gehesen als de  familie in het kasteel aanwezig is. Op dit moment is de familie afwezig en is alleen George de butler er. Althans dat vertelde Penny.

Nadat Penny ons een rondleiding had gegeven, hebben we snel onze spullen bovengebracht en zijn we naar Carnlough gereden, om daar bij de Spar wat boodschappen te doen. Het is een idyllisch haventje daar, dus we hebben in de schemer ook nog wat van de omgeving staan genieten.