Dag 16: Icefields Parkway en Gletsjer wandeltocht

Weer: sneeuw, koud

Aantal km’s gereden vandaag: 109 km
Aantal km’s gereden totaal: 2119 km

“Het sneeuwt!” Angèle is naar buiten gegaan en constateerde dat het echt sneeuwt en dat er al een dun laagje op de picknicktafel ligt.
Verbaasd kijk ik naar buiten via het slaapkamerraam en inderdaad: het sneeuwt. Gisteren hoorde ik bij het Maligne lake een mevrouw tegen een groepje toeristen zeggen dat het morgen ging sneeuwen, maar ik dacht dat het vast ergens anders zou zijn. Die dag was het namelijk zonnig en je had geen jas nodig, onvoorstelbaar dat het weer dan de volgende dag zo anders kan zijn.
Vandaag gaan we het eerste stuk van de Icefields Parkway rijden tot aan het Icefield Centre. Onderweg doen we een paar tussenstops aan, de bedoeling was om eerst een korte wandeling te doen, maar vanwege de sneeuw hebben we de planning veranderd.
Bij de Athabasca Pass Lookout stoppen we om van het uitzichtpunt te genieten, maar het uitzicht is vanwege het slechte zicht niet goed te zien, dus rijden we verder.
Bij de Athabasca Falls stappen we weer uit. Deze waterval is via een korte wandeling te bereiken via de parkeerplaats. Het was eerst weer een paar rondjes rijden, alvorens een plekje te vinden, want er zijn meer mensen die deze mooie waterval willen bekijken.
De waterval heeft verschillende uitkijkpunten, die je kunt bereiken middels verschillende paadjes en trapjes. Zo komen we toch al vast aan onze beweging toe. De waterval is erg mooi, wat een machtig spektakel blijft het toch, al die kracht van dat water, het bulderende geluid en de uitgesleten rotsen.
Via een trap naar beneden kun je bij de oever van het meer komen en van daaruit heb je ook een mooi uitzicht over het meer.
Na een tijdje rondgelopen te hebben, keren we terug naar de camper.
Op weg naar de volgende stop: Goats and glaciers. Als je geluk hebt, kun je daar, zoals de naam al verklapt, berggeiten en gletsjers zien. Wij hebben geen geluk: geen geiten en door het beperkte zicht geen gletsjer.
Onderweg heb je nog een prachtige stop: de Sunwapta Falls, maar omdat je die waterval alleen kunt bereiken via een wandeling van 2.6 km heen en dan moet je ook weer 2.6 km terug, besluiten we deze stop over te slaan. Helaas. We moeten namelijk op tijd bij het Icefield Centre zijn, want daar hebben we een tour geboekt bij Icewalks: een gletsjertocht van 3 uur met een gids. Dit was iets wat nog op mijn bucketlist stond. Jaren geleden in IJsland kwam het er niet van, dus nu een herkansing. Om 13.45 u begon de tour en een kwartier van tevoren moest je uiterlijk aanwezig zijn.
Na het parkeren van de camper, eten we allebei vlug nog een broodje en gaan dan richting de ontmoetingsplaats. 
De gidsen van Icewalks staan al klaar met hun spullen en de rest van de groep is ook al gearriveerd. Ze stellen zich voor, stoere jongens en een stoere man: Peter, Adam en Steve. Eerst moeten we nog een formulier doorlezen, waarin staat wat de risico’s kunnen zijn als je deelneemt aan een gletsjertocht, daarna mag je het formulier ondertekenen.
De gidsen checken bij iedereen wat ze aanhebben en als je iets nodig hebt van spullen, kun je het lenen: regenbroek, jas, handschoenen, muts. Ze kijken naar mijn broek(joggingbroek, lekker warm) en zeggen dat het toch beter is om er een regenbroek over te dragen, want stel dat het gaat regenen of sneeuwen, dan is een joggingbroek niet waterdicht en dus krijg je het koud.
Iedereen krijgt ijzers voor onder je schoenen.
De groepen worden verdeeld en wij mogen met Peter mee. Daar had ik al stiekem op gehoopt, hij is al een echte senior en heeft jarenlange ervaring en leuke humor.
Het eerste stuk van de wandeling gaat over een ruig rotsachtig gebied en het gaat vrij steil naar boven: conditiecheck en warming-up. Peter vertelt dat waar we nu lopen, jaren geleden de gletsjer tot daar reikte. Ieder jaar slinkt de gletsjer 15 meter!
Ooit reikte de gletsjer tot aan de weg, het is onvoorstelbaar als je dit ziet.
Een duidelijker bewijs van de klimaatverandering kun je je niet voorstellen.
Ook in de hoogte slinkt de gletsjer, Peter geeft met een lange stok aan tot hoe hoog de gletsjer in mei dit jaar reikte, iedereen van de groep was verrast.
Bij de gletsjer aangekomen moeten we eerst een houten plank over, die over een snel stromend smal riviertje gaat. Twee jongens uit de groep houden ieder een uiteinde van een buis vast, die als reling dient om je aan vast te houden. Teamwork!
Op het ijs aangekomen gaan de ijzers om de schoenen, het loopt zo erg makkelijk over de gletsjer.
Aan het begin van de tocht schijnt de zon nog, maar al gauw zien we een donkere lucht en gaat het weer sneeuwen. Dit maakt het plaatje helemaal compleet, op de gletsjer in de sneeuw: het lijkt net of je op expeditie bent. De gids voorop en de rest van de groep in een lijn erachter. De gids waarschuwt voor crevasses(een gletsjerspleet, een verticale splijting van een gletsjer, die een lengte van enkele honderden meters kunnen hebben en tientallen meters diep), vooral degene die je niet kunt zien. Daar moet je dus niet invallen in zo’n scheur.
De crevasses zien er wel prachtig uit als je zo de diepte in kijkt. Peter weet waar je veilig kunt staan en hij houdt je hand vast, zodat je een stukje over de rand heen de diepte in kunt kijken.
Wat is een gletsjer een machtig mooi natuurverschijnsel!
De groep is trouwens ook leuk: toffe relaxte mensen.
Met een Nederlands stel uit Stadskanaaal raken we aan de praat en wisselen we onze belevenissen uit.
Na vijven zijn we terug bij het beginpunt, geleende spullen terugbrengen en we krijgen van onze gids Peter nog een knuffel.
Deze gletsjertocht was echt een supertoffe ervaring!
Omdat we het wat fris vinden gaan we bij het visitor center wat drinken om op te warmen. We hebben van het wandelen wel trek gekregen in koffie met wat lekkers . Als we er aan komen is het kwart voor 6. Het cafetaria sluit om 6 uur. We nemen lekker een bak warme chocomelk en checken onze mail. Aangezien het gebouw open blijft, maken we gebruik van de wifi om verhalen en foto’s te uploaden. Ondertussen zien we dat het buiten steeds slechter weer wordt. Het sneeuwt dikke vlokken en door de wind gaat de sneeuw bijna horizontaal. Als we buiten komen om kwart over zeven ligt er al een flink pak sneeuw.
We rijden snel naar de Wilcox Campground een paar kilometer verder op. Het is een First Come First Serve camping, maar er zijn nog wat plekken te vinden. In eerste instantie parkeren we op plek 9.
Als we een rondje over de camping lopen op zoek naar een betere kampeerplek, komen we een mevrouw uit Toronto tegen. We raken even aan de praat. Ze vertelt dat het in Toronto momenteel 24 °C is en hier -2 °C. Ze vraagt ons waar we vandaan komen en als we dat vertellen en vertellen dat we met een gehuurde camping onderweg zijn, vindt ze het zo sneu voor ons dat het zo slecht weer is. Nu kunnen we de Rocky Mountains niet zien, en daar komen we natuurlijk voor. Ze nodigt ons verder uit om morgen maar een spelletje kaart te komen spelen, voor het geval we vast komen te zitten in de sneeuw.