Dag 15 St. Patrick’s chair- Parkanaur

Vandaag hebben we een ‘lazy Sunday’ gevoel op dinsdag. We staan wat later op en doen in de ochtend rustig aan.
Nadat we onze broodjes gesmeerd hebben voor de lunch gaan we op pad. We gaan in de buurt van het plaatsje Augher op zoek naar het beginpunt van de wandeling naar de ‘st. Patrick’s chair’. Het wordt ook wel Druid’s Chair genoemd, wat volgens ons betekent dat deze stoel er al was, voor St Patrick er op ging zitten. Volgens oude gebruiken mag je een wens doen als je op de stenen stoel gaat zitten en binnen enkele dagen komt je wens dan uit. De korte wandeling naar de stoel is mooi, het bos is erg groen en het pad loopt een beetje steil omhoog. Als je bovenop aangekomen bent en je kijkt naar beneden, lijkt het met wat fantasie net op Droomvlucht van de Efteling. Je verwacht elk moment rondvliegende elfjes, een hertje dat dartel voorbij springt en een mysterieus ogende eenhoorn.
Bovenop het pad zien we ook al snel de stenen stoel. Angèle besluit als eerste erop te gaan zitten. De stoel is wel wat nat van de regen van de dag ervoor en we deppen het eerst een beetje droog met een zakdoekje. De zitting van de stoel is hoog en zelfs Angèle, die niet klein is, moet zichzelf een stukje opwippen om te kunnen zitten. Nadat Angèle haar wens inwendig heeft uitgesproken, ga ik op de stoel zitten. Een hele bijzondere ervaring. Ik hoop dat mijn wens uitkomt, net zoals iedereen die zijn of haar wens uitspreekt.
We lopen daarna nog een klein stukje naar beneden, maar kunnen de bron niet zo goed zien en besluiten terug naar de auto te gaan.
Bij de auto hebben we onze broodjes opgegeten.

Eigenlijk willen we nu op zoek naar Parkanaur om daar te gaan wandelen, maar omdat we een beetje verkeerd zijn gereden gaan we naar een kasteelruïne. We kijken er even rond. Voordat we gaan proberen of we onze andere bestemming kunnen bereiken, rijden we eerst naar Dungannon om een kopje koffie met iets lekkers te nuttigen. Het is immers al ‘Tea time”,  een gebruik waar we inmiddels al helemaal aan gewend zijn.
Van Dungannen rijden we weer terug naar Parknauer. Gelukkig rijden we deze keer wel goed, we waren er blijkbaar al eerder langsgereden, maar konden de ingang van het park niet goed zien.
Bij het park stonden er een drietal korte wandelingen aangegeven, we gingen eerst voor de ‘waterfall trail’, daarna konden we er nog wel één doen.
Op zich was het geen lange wandeling, maar er was op dat korte stuk veel te zien vonden we. Vooral hele bijzondere bomen. Een boom met hele bijzonder gevormde stammen, het leek wel een octopusboom. Na het watervalletje was er een boom met allemaal gekronkelde takken, net een Medusaboom en een boom met allerlei gaten erin. Een vijver zo groen, dat het een toxisch uiterlijk had gekregen. Op een bankje vlakbij gingen we even zitten om wat weg te dromen. Enige tijd later kwam er een oudere vrouw langs, die een praatje met ons kwam maken. Een heel gezellige dame, die vroeger Geschiedenislerares was geweest en het leuk vond om onze vragen te beantwoorden over de gebeurtenissen in Noord-Ierland, erg interessant. In Noord-Ierland gebruiken ze vaak het woordje ‘wee’ wat klein betekent, dus ‘ a wee house’, ‘a wee shop’ , ‘do you like a wee cup of coffee?’
Voor het tegenovergestelde woord big of large hebben ze niet een specifiek woord.
Gedurende de vakantie gebruiken wij het ook, bijvoorbeeld: ‘give me a wee kiss’.

Uiteindelijk hebben we langer over de wandeling gedaan dan we dachten, dus we hebben geen andere wandeling meer gedaan. We hebben ook nog witte hertjes gezien, die hoorden bij het park.

Het was een heerlijke ontspannen dag.
Morgen onze laatste dag in Noord-Ierland.