Reis naar Madeira: een bom in onze tas en een vliegtuig dat niet kan landen, deel 1.

De eerste dag van de vakantie ben je altijd kwijt aan reizen. Het vliegtuig zou om 14:30 uur van Schiphol vertrekken, dus we hadden ’s morgens nog wat tijd. Voor diegene die ons kennen: die tijd hebben we gebruikt om de laatste dingen in huis te doen (stofzuigen, opruimen) en om de laatste dingen in de koffer te pakken. We zouden om 11:15 – 11:30 richting Schiphol rijden, maar het was alweer 11:45 toen we de motor van de wagen starten. Onderweg hebben we naar Parkfly gebeld, om te vertellen dat we later aankwamen dan afgesproken.

Op Schiphol aangekomen schrokken we van de lange rij die stond te wachten voor incheckbalie 22. Maar we konden natuurlijk niets anders dan achteraan aan sluiten. We schrokken eigenlijk ook een beetje van de mensen die in de rij stonden. Veel jonge gezinnen met kinderen die nog te jong zijn om naar school te gaan en ook veel jongeren die je eerder zou verwachten bij badplaatsen als “oh, oh, Cherso”. Niet echt het publiek waarbij wij in het vliegtuig willen zitten. Na een minuut of 20 ontdekten we dat deze incheckbalie ook gebruikt werd voor vliegreizen naar Tenerife en Gran Canaria.

Toen we na 40 minuten eindelijk bij de balie waren, zei de niet vriendelijke steward op een snauwerige: “Zo! U bent laat! Waarom bent u zo laat?”. Ik had de neiging om te antwoorden: “dat gaat je geen éne mallemoer aan”, maar antwoordde vriendelijk: “ach, het zat allemaal een beetje tegen en we staan hier al 40 minuten in de rij”. De chagrijnige steward zei vervolgens dat het erg druk was bij ‘security’ en raadde ons aan om aldaar om voorrang te vragen.
Het was nog maar iets over half 2, dus wij vonden het niet nodig om, om voorrang te vragen. Bij de security hangt tegenwoordig een bord met de tekst: “vanaf hier duurt het nog ongeveer ….minuten” en deze stond op 10 tot 15 minuten toen we aankwamen.
Van ons allebei werden na de scanner onze tassen er uitgehaald. Bij Kristel werden de lenzen uitvoerig bekeken. Dit keer moest Kristel ze er allemaal uithalen. Toen er niets aan de hand bleek, mocht ze haar hele tas weer inpakken.
Angèle heeft een nooddeken in haar wandeltas zitten. Dat is zo’n goudkleurige folie-deken. We hopen het nooit nodig te hebben, maar ‘just in case’. Dit ding heeft wel vaker voor vragen op de scan gezorgd. Angèle zei vrolijk tegen de security-medewerkster: “oh! ik weet al wat je gezien hebt, ik haal het er wel even voor je uit”. De security dame zei nog “ik zoek het zelf op” en vroeg of Angele de tas wilde openen. Dat deed Angèle en ze wilde gelijk die deken tevoorschijn pakken. Haar hand werd echter gelijk vastgepakt door de security medewerkster die gelijk heel duidelijk twee keer achter elkaar zei ”los laten!”. Op dat moment vonden we dat een overdreven reactie. Angele liet los en de medewerkster ging op zoek naar… naar wat ze op zoek was, want dat wilde de security-medewerkster niet zeggen. De goudfolie deken werd er uitgehaald, de krentenbollen, het noodfluitje, het kompas, de nieuwe zaklampjes van de Action, de Tomtom en een flesje met handdesinfectiespul. Die laatste twee, hadden we natuurlijk los in de  bak moeten leggen, maar eerlijk gezegd, waren we allebei totaal vergeten, dat we op het laatste moment de Tomtom in de tas gestopt hadden. Uiteindelijk was het goed en mocht Angele de tas weer inpakken. De medewerkster liet nog wel los dat de combinatie van de Tomtom en de aluminium zaklampjes voor de onrust hadden gezorgd. Op dat moment begrepen we haar reactie toen Angèle haar hand in de tas stopte….Als het mogelijk een bom was geweest, dan wil je niet dat de mogelijke dader dat ding nog even laat ontploffen. Zeer adequaat gereageerd door deze dame!

Nu moesten we ons haasten naar gate 68, waar we lichtelijk buiten adem aankwamen. We waren de laatste die het vliegtuig in stapten.
Omdat we niet via internet hadden ingecheckt, zaten we niet naast elkaar.:^(