Vijfde dag op Madeira: boven de wolken bij Santana

Wederom lekker op het balkon in het zonnetje ontbeten.

Onze bestemming van vandaag is de Pico Ruivo. De hoogste top van het eiland. Volgens de wandelgids van Rother loopt er een makkelijk pad van de parkeerplaats Achade do Teixeira naar de top. De wandeling duurt volgens de gids (zonder stops en tijd om foto’s te maken) 1:45 uur.

De weg er naar toe gaat grotendeels over de autoweg en ook het stuk daarna is makkelijk zonder slechte of smalle wegen of erg steile stukken. Onderweg zien we steeds meer bloemen in de bermen. Nu zijn er hele stukken met Hortensiastruiken en waar er van de week nog geen bloemen in de Hortensia’s te vinden zijn, bloeien er nu al roze, blauwe en witte bloemen. We zien ook trompetbloemen, ‘siererwten’, oleanders en klaprozen in de berm. Die hadden we eerder ook nog niet gezien. Later komen we in de berm in het dorp Santana ook Begonia’s, Geraniums en Dahlias’s tegen. De dahlia’s bloeien hier al.

Onderweg zijn we nog gestopt bij een Miradouro (uitzichtspunt) om van het uitzicht te genieten.

Nadat we de auto geparkeerd hebben en onze wandelschoenen hebben aangetrokken gaan we op weg. We lopen boven de wolken. Op sommige plaatsten is het uitzicht net als in het vliegtuig. Je kijkt op de bovenkant van de wolken. Het pad is geplaveid en wat dat betreft wel makkelijk begaanbaar. Maar het pad gaat ook omhoog en met zo’n helling dat je al snel last krijgt van je kuiten. Voor ons als ongeoefende wandelaars, die vooral gewend zijn aan het platte Nederlandse land, is het best wel zwaar lopen. Het uitzicht is echt prachtig. Bergtoppen die nu en dan verscholen zijn in de wolken. Doordat we boven de wolken lopen hebben we prachtig weer. De zon brandt volop en ondanks dat we ons regelmatig hebben ingesmeerd met zonnebrand zijn we allebei verbrand.

De wandeling is fantastisch! We bevelen deze wandeling zeker aan, voor als je ook eens op Madeira bent. Uiteindelijk hebben we met 2 pauzes, momenten om uit te hijgen, momenten om foto’s te maken en momenten om van de omgeving te genieten, 4:10 uur over deze wandeling gedaan. Geen idee hoe de schrijver van Rother Wandelgids op 1:45 uur komt. Maar hoe dan ook, we hebben echt genoten van deze wandeling.

We hebben ook genoten van het mooie weer tijdens deze wandeling. Toen we weer terug reden naar Santana realiseerden we ons dat het beneden, de hele dag bewolkt is geweest.

In Santana gingen we op zoek naar de Casas de Colmo. Dit zijn typische huisjes voor dit dorp. Driehoekig met een rieten dak. Er zouden er ongeveer 100 in het dorp moeten zijn. Wij hadden verwacht dat dit dan net was als Orvelte ofzo. Alles netjes bij elkaar. Helaas. De 4 mooiste stonden naast het stadhuis en bevatten de tourist informatie, een winkel waar je zoete lekkernijen kon kopen en een handwerkwinkel. Dit alles was al gesloten toen wij hier waren (> 18:00 uur). We hebben wat door het stadje gezworven en vonden hier en daar zo’n huisje. Maar we hebben er zeker geen 100 gezien. Bij een flink aantal was het traditionele dak vervangen door golfplaten.

Toen Kristel één van de huisjes stond te fotograferen, kwam er een dame op leeftijd aangelopen die gebaarde dat het haar huisje was. Met gebaren nodigde ze ons uit om binnen te kijken. Toen we door het hekje liepen dacht ik even aan Hans en Grietje. De oude dame leek een aardige gastvrije local die ons vol trots haar huis wilde laten zien. In het huisje waren 2 kamers, die allebei waren voorzien van een 2 persoonsbed. In het Portugees met heel veel gebaren en af en toe een woord Engels, vertelde de dame dat zij hier woonde en dat haar man al vele jaren geleden overleden was. Ze gebaarde dat ze een foto van ons wilde maken en wij lieten dat toe. Daarna werd duidelijk waarom ze ons binnen had gevraagd. In het Portugees met af en toe een woord Engels, veel gebaren en bijna huilerige ogen, begon ze ons te vertellen dat ze erg ziek was en dat de medicijnen erg duur waren en dat ze geen geld had voor de medicijnen. Wij voelden ons een beetje beetgenomen. Gevangen in een toeristenval. Omdat we wel snapten waar dit toe moest leiden, gaven we de dame (bij gebrek aan muntgeld) een briefje van vijf. Daarmee was helaas het geweeklaag niet over. Het werd zelfs erger. Ze was absoluut niet dankbaar voor hetgeen ze gekregen heeft en wij haasten ons het huisje uit. Een toeristenervaring rijker en een stukje geloof in de goedheid van de mensen kwijtgeraakt.

We zijn verder gelopen naar de supermarkt en hebben daar wat boodschapjes gedaan. Daarna naar huis gereden. Circa 20:30 uur thuis.