Tennisrackets?

Wie kent niet de traditionele plaatjes van een sneeuwschoen? Op de traditionele afbeeldingen, ziet een sneeuwschoen eruit als een groot uitgevallen tennisracket. In de folders van Lapland Safaris wordt de sneeuwschoen nog wel liefdevol “tennisracket” genoemd, maar zo ziet het er helemaal niet uit. Hoe ze er wel uitzien is moeilijk te beschrijven. We zullen morgen een foto maken en hier plaatsen. Morgenmiddag gaan we namelijk weer sneeuwschoenwandelen. Dat is natuurlijk een beetje raar gepland, maar vooraf geef je alleen maar aan, welke safaries/excursies je wilt doen en op de eerst dag, hoor je hoe deze ingepland zijn.
Afijn, we hadden het over de wandeling van vanavond. De gids Meia legde uit hoe we de sneeuwschoenen en de poles op maat konden maken. Daarna gingen we op pad. We volgden een blauwe route naar de top van een kleine berg. Door eeuwen van erosie, zijn hier de bergen niet zo hoog. Maandagmiddag hebben we deze route met gewone schoenen geprobeerd te lopen, maar op een gegeven moment moesten we toch afhaken, omdat het veel te steil was. Met de sneeuwschoenen was het geen enkel probleem om op het steile pad omhoog te lopen. Nou, ja, we kregen het wel vreselijk warm van de inspanning. Het ging ook niet zo heel makkelijk voor iemand met een conditie van -0,01. Maar er waren gelukkig mensen in de groep die een nog slechtere conditie hadden en dus liepen we niet helemaal achteraan en waren we ook niet diegene waar de groep iedere keer op moest wachten. Dat deed de gids overigens erg goed. Op het moment dat ik al hijgend dacht, ik kan nu wel een pauze gebruiken, stopte ze om iets over de natuur te vertellen. Dat deed ze net zo lang tot de achterblijvers weer bij de groep waren en dan bleef ze nog wat langer vertellen, zodat de achterblijvers ook voldoende uitgerust waren, voor we verder gingen.
We hadden allemaal een hoofdlampje op en het was een surrealistisch gezicht om een groep mensen in een donker en besneeuwd bos, achter elkaar te zien lopen met een lichtje op hun voorhoofd. Heel vreemd.
Toen we boven kwamen was de lucht helder. Helaas was er nergens een Noorderlicht te zien. Wel allerlei grimmig gevormde besneeuwde bomen, die in het donker vreemd onaards aandeden. We kregen warme bessendrank te drinken en er werd iets verteld over de herkomst van het Noorderlicht. Daarna liepen we door het besneeuwde bos weer terug.
De hele terugweg zagen we dat de hemel helder was. We besloten in onze kelo eerst een kopje thee en chocomelk te drinken en daarna nog eens ons geluk te beproeven met betrekking tot het spotten van het Noorderlicht. Rond half 12 liepen we weer met onze camera’s naar het meertje. Er waren wel wat mensen, maar niet echt veel. Helaas zagen we dat de bewolking steeds meer op kwam zetten en met 5 minuten besloten we dat het geen zin had om langer daar in de kou te staan en zijn we terug gegaan om naar bed te gaan.