Dag 12: Reis naar ons vierde huisje

Nadat we de spullen gepakt hadden en de cottage een beetje schoongemaakt hadden, verlieten we de Rope Bridge Cottage en reden verder naar het noorden. We volgden weer de Causeway Coastal Route. Omdat het vandaag open monumenten dag was, waren er activiteiten bij de Giant’s Causeway en was Dunluce Castle gratis toegankelijk. We reden langs allebei de attracties en we schrokken van de hoeveelheid auto’s die geparkeerd stonden. Bij de Giant’s Causeway waren alle drie de parkeerplaatsen vol en stonden auto’s langs de doorgaande weg geparkeerd. We willen ons eigenlijk geen voorstelling maken van de drukte op de Giant’s Causeway zelf. Het moet heel crowdy zijn.

Af en toe stoppen we op een parkeerplaats om van de omgeving te genieten.
Bij Portballintrea gaan we even de weg af, om dit stadje te bekijken. Aan de zee vinden we een mooi plekje om te picknicken. Op de achtergrond de woeste golven die tegen de rotsen slaan.

In de buurt van LondonDerry begonnen we zin te krijgen in een kop thee/koffie. We kwamen onderweg niets tegen en stoppen uiteindelijk in het stadje Stabane.
We kunnen iedereen afraden om hier een tussenstop te maken. Tenzij je een groot fan bent van Little Brittain en de figuren die daarin geparodieerd worden in het echt wilt zien. We hadden de auto geparkeerd op een parkeerplaats die stond aangegeven als “P Town Centre”. Eerst dachten we dat we verkeerd waren. We stonden op een smoezelige parkeerplaats tussen verlaten bedrijfsgebouwen. Ramen waren ingegooid of dichtgetimmerd. Het bleek toch de goede parkeerplaats te zijn, want er stond een bordje dat ons de weg naar de toerist informatie wees. In het stadscentrum zelf hing een akelige sfeer. Jongeren gingen luidkeels over straat. Meiden met nogal een vol postuur droegen te strakke truitjes. Meiden met een normaal postuur dragen te korte rokken of te strakke broeken. De jongens dragen joggingbroeken, trainingbroeken en footballshirts of hoodies. Volwassenen waren niet beter gekleed.
We konden er geen koffietentje vinden en net toen we de akelige sfeer in deze stad wilden ontvluchten, kwamen we bij Gray’s tearoom. Het zag er van buiten leuk uit. Toen we naar binnen gingen, liep er iemand met een vuilniszak naar achteren. Wij vroegen daarom, of ze nog open waren of gingen sluiten. Ze verzekerden ons dat ze nog open waren. We bestelden koffie, thee en wat lekkers en gingen aan een ronde tafel met kanten kleed zitten. Een traditioneel behang, Victoriaanse stoelen en gebloemde theekopjes  zorgden voor een echte Engelse Tearoom uitstraling. Bij nadere inspectie bleken de kanten kleedjes van plastic te zijn en ook de rozen op tafel en in de vensterbank waren van plastic.  De kruimels van de vorige gast lagen nog op onze tafel. Toen we eigenlijk nog maar net zaten, - het was iets voor half vijf -, deed het personeel de luiken voor de ramen half dicht. Ze begonnen ook een beetje op te ruimen. Toen we vroegen of ze misschien gesloten waren, gaven ze ontkennend antwoord. Nieuwe klanten werden echter weer naar buiten gestuurd met “We are closing!”. We zaten er niet prettig en voelden ons opgejaagd. We hebben snel onze consumpties opgegeten en gedronken en zijn weg gegaan. Het was geen prettige ervaring.

Na nog weer een uurtje rijden vanuit Strabane, kwamen we aan bij ons laatste vakantiehuisje. De Mill Lodge hoort bij een boerderij en vlak achter de Lodge staat een groot bord “Beware of the Bull”. De boerenzoon, die ons binnenliet, verzekerden ons dat we ons nergens druk om hoefden te maken.
De Mill Lodge heeft, in tegenstelling tot de cottage, waar we eerder verbleven, veel ruimte en veel grote ramen. Er is een weids uitzicht over de heuvels en weilanden.
’s Avonds kwam Dorothy, de eigenaresse (moeder van de zoon), langs en begon ons enthousiast te helpen om onze dagen vol te plannen. Ze vertelde enthousiast wat er in de omgeving te doen was. Naast een heleboel goede raad, kregen we ook nog 6 verse eitjes van hun eigen kippen.