Reis naar Madeira: een bom in onze tas en een vliegtuig dat niet kan landen, deel 2.

De reis verliep voorspoedig en om iets over half zes (lokale tijd) vertelde de stewardess dat we zeer snel zouden landen. Aan de rechterkant van het vliegtuig zagen we de landingsbaan aan de zee liggen. De landingsbaan van Madeira staat in de top 15 van ‘meest uitdagende landingsbanen’ op de site http://www.reishonger.nl. De piloot moest een bocht van bijna 180 graden maken om bij de landingsbaan te komen. Terwijl hij deze draai maakte, leek het net of de vleugel het water bijna raakte. Dat was natuurlijk niet zo. Er zaten nog een paar tientallen meters tussen, maar voor ons leken het slechts enkele centimeters. Midden in de daling, terwijl we de landingsbaan al onder ons zien, stijgt de piloot opeens weer op. De stewardess reageert hier vrij snel op, door met rustige toon te zeggen: “dames en heren, zoals u gemerkt heeft, heeft de piloot een doorstart gemaakt. De gezagvoerder zal u vanuit de cockpit zo snel mogelijk informeren”. Ook de verklaring van de gezagvoerder wordt op rustige (bijna zalvende toon) uitgesproken. De gezagvoerder verklaarde dat hij niet mocht landen, omdat de windsnelheid 5 km per uur boven de wettelijke limiet zat. Hij bracht het in de trant van: “tja, zo zijn de regeltjes nou eenmaal”. We zouden een tijdje blijven rondvliegen in de hoop dat de wind zou gaan liggen.
We hebben geen idee, hoe lang we rondgevlogen hebben. Op een gegeven moment geeft de gezagvoerder aan dat de windsnelheid nog steeds te hoog is, maar dat het nu nog ‘maar’ 3 km boven de limiet is. Hij gaat de landing inzetten want “van hier blijven rondcirkelen worden we ook niet vrolijk”.
Om 18:20 uur zijn we in goede gezondheid geland. Bij de meeste passagiers klonk een luide zucht en daarna een applaus voor de piloot.

Nadat we onze bagage opgehaald hebben, gaan we naar de auto-verhuurmaatschappij om de auto te halen. We zijn niet de enige die dit willen doen. De balies van alle verhuurmaatschappijen zitten op een rij: Avis, Budget, Europcar, etc. Bij de balie van Guerin is het het drukst. Alle Nederlanders staan hier in de rij. Het doet ons vermoeden dat dit de goedkoopste aanbieder is. Wij hebben deze maatschappij daarom ook uitgekozen. Het blijkt dat Kras reizen een overeenkomst heeft met deze maatschappij en alle mensen met een Kras fly en drive staan hier in de rij. Iemand zegt dat hij op internet had gelezen dat dit wachten tot wel 2 uur kon duren. Iemand anders bevestigt dit. We raken aan de praat met mensen voor en met mensen naast ons en voordat we er erg in hebben zijn we aan de beurt. Als we even later in onze Renault Clio zitten, zien we dat het inderdaad 2 uur geduurd heeft.

We huren een appartement van Sonia(via Airbnb) die momenteel in Dubaï zit. Zoals ze gevraagd heeft bellen we Miquel. We bellen hem en vragen de directions. Hij geeft aan dat we naar Caniço de Baixo moeten rijden en dat we dan aan onze rechterhand een tankstation zien: Repsol. Daar zou hij ons ontmoeten.
Op de snelweg, voor afslag Caniço de Baixo, vinden we het tankstation Repsol. We rijden het terrein op en parkeren de wagen. Omdat we Miquel nog niet zien  nemen we snel een bakje koffie en iets te eten bij het cafeetje wat er bij hoort. Dit is onze eerste koffie van de dag en we hadden ook nog niets gegeten, terwijl de Nederlandse tijd inmiddels rond 10 uur ’s avonds is. We beginnen een beetje chagrijnig van de trek te worden. Het smaakt ons goed.
Na een tijdje belt Miquel om te vragen waar we zijn en blijkt dat we een Repsol te vroeg hebben genomen. Hij komt ons evengoed ophalen zodat we achter hem aan kunnen rijden. Achterin zijn auto zitten twee kleine kindjes. Miquel rijdt stevig door. We hebben moeite om hem bij te houden. Vooral ook omdat we  het onverantwoord vinden om met 60 km per uur door een toeristische wijk te rijden waar de maximale snelheid 40 km per uur is. Afijn, na een tocht door de wijk met allerlei appartementen en hotels, schiet Miquel naar links een steile weg naar boven op, die weg wordt even later nog steiler. Je moet echt wat vaart hebben om naar boven te komen. En dan midden op die steile helling opeens een 90 graden bocht naar rechts waarbij de weg ook nog eens weer een helling naar beneden maakt. En toen waren we er….. Jeetje! Dat hadden we zo nooit gevonden
Miquel brengt ons naar het appartement en legt uit wat uitgelegd moet worden en geeft tips waar tips gegeven kunnen worden. Dan is hij weer weg en ploffen wij op de bank neer. We drinken nog wat thee en gaan dan naar bed.